Ik ben Pieter de Leeuw. In 2011 kwam ik voor het eerst in aanraking met voetballende kinderen met autisme. Ik wilde er als journalist een aardig verhaal over schrijven en besloot te gaan kijken bij een training die door een sportleerkracht van SGK iedere donderdag werd gegeven bij PGS Vogel in Den Haag. Ik solliciteerde ongevraagd naar een tijdelijk assistentschap en dacht, ik doe het twee keer en dan heb ik genoeg stof voor een verhaal. Die 2 keer werd 7 jaar.

Wat vind ik er zo leuk aan?
Het contact met de kinderen. Als ik erin slaag, door volhouden of door stom geluk om contact te maken met een kind met autisme, is dat een moment dat nergens mee te vergelijken is. Het maakt dat ik iedere keer met plezier ga trainen. De kinderen neem ik serieus. Laat duidelijk zijn dat ik de leiding heb en dat ik verantwoordelijk ben, maar ik neem ze serieus in de zin dat ik onafgebroken in de gaten houd om te zien of ze het oké vinden wat ze doen. Ik laat ze niet ‘zwemmen’, nooit.

Ieder autistisch kind is autistisch op zijn eigen wijze. Ik ben geen psychiater, ik ben geen therapeut. Ik ben een schrijver die al 7 jaar iedere week met autistische kinderen op het voetbalveld staat en het geweldig vindt om dat te doen.

De bedoeling is dat er stapjes worden gemaakt of stappen, ieder kind op zijn of haar eigen niveau. Er is niks zo leuk als beter worden. Soms lukt dat niet. Gelukkig meestal wel.

Ik woon met mijn vrouw en mijn 2 kinderen (11 en 13 jaar) in het oude centrum van Voorburg. Ik werk als freelance journalist en tekstschrijver.